καλα ταξιδια και ειδικα αυτη την εποχη να γνωρισουμε την Πατριδα μας *

online διαδρομες, ταξιδια, περιηγησεις, οδοιπορικα απο τα αρχαια χρονια μεχρι τις μερες μας...με περιηγητη τον Πάνο Σ. Αϊβαλή
Η Φωτό Μου
......................................γυρίζουμε και γνωρίζουμε την πανέμορφη Ελλάδα για να μένουν και τα ευρώ στη Ελλάδα ...
...........................................................Ενθετο περιοδικό της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα" *
email επικοινωνιας: kepeme@gmail.com

~~

~~
....με βάρκα την ελπίδα για μακρινά ταξίδια

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Η άγνωστη Αφρική, από την Εύα Παπαδοπούλου*


Ήταν μια τυπική λονδρέζικη συννεφιασμένη μέρα. Ακολουθούσα το συνηθισμένο μου περίπατο δίπλα στον Τάμεση, στο Ρίτσμοντ, όταν ξαφνικά μια ερώτηση ξεπηδά στο μυαλό μου: «Αν είχες ένα χρόνο ζωής, τι θα επιθυμούσες περισσότερο;» «Θα τα παρατούσα όλα και θα έκανα το γύρο του κόσμου!» Παύση. Σκέψη: «Και γιατί δεν το κάνω τώρα;» Είναι Οκτώβριος του 2008… Έτσι αποφάσισα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Με μια απλή σκέψη… Από τη στιγμή της μεγάλης απόφασης, χρειάστηκε ένας χρόνος συστηματικής έρευνας για τις χώρες που ήθελα να επισκεφθώ, αλλά και για να συγκεντρώσω τα απαραίτητα χρήματα για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι… 1η Νοεμβρίου 2009. Ο κύκλος της αναμονής και της προετοιμασίας έκλεισε. Αγγίζω επιτέλους το όνειρο μου! Αύριο θα βρίσκομαι στο Χίθροου… Είναι απόγευμα. Αποφασίζω την πρώτη μου… αλλαγή! Τα μακριά μου μαλλιά θα είναι… «πονοκέφαλος» στην εξόρμησή μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξυρίζω το κεφάλι μου με την ψιλή μηχανή. Όλα μου τα υπάρχοντα σε ένα σάκο 16 κιλών.
Φεύγω πανέτοιμη, γεμάτη προσμονή και περιέργεια για το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου: 365 μέρες, σε 11 χώρες…


Σταθμός πρώτος: Νότια Αφρική, Hoedspruit (Χότσπρουτ), δύο εβδομάδες: Η αίσθησή μου με τρεις λέξεις: άγρια, απρόβλεπτη, μαγεία…
Στη μέση της στέπας, δίπλα στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ. Εθελοντική φροντίδα σε άλογα που έχουν διασωθεί κυρίως από κακοποιήσεις. Συναρπαστική εμπειρία η σχέση μου μαζί τους…
Κάνω μαθήματα ιππασίας –με αρκετές περιπέτειες!– και παράλληλα μαθήματα προστασίας του περιβάλλοντος. Ζούμε για δύο εβδομάδες σε αφρικάνικες καλύβες. Χωρίς ηλεκτρικό. Ακούμε τα λιοντάρια τις νύχτες κάτω από ένα φωτεινό έναστρο ουρανό, νιώθοντας τη μαγευτική ανάσα της στέπας…
Σκληρή δουλειά… Απίστευτη ζέστη… Συγκλονιστική φύση…
Στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες: Έκανα ήδη μερικές μέρες ιππασία, όταν σε μια βόλτα μας, το άλογό μου, o Trigger, ξαφνικά με… εκσφενδονίζει κυριολεκτικά 3 μέτρα μακριά, χωρίς κάποιο εμφανή λόγο! Βρέθηκα στο έδαφος με ματωμένους αγκώνες και τρεμάμενα πόδια από την τρομάρα μου, γεγονός, όμως, που δεν έλαβε καθόλου υπόψη της η εκπαιδεύτριά μου, η οποία μου είπε κοφτά: «Ανέβα αμέσως ξανά στο άλογο. Μόνο έτσι θα ξεπεράσεις το φόβο σου».
Κι είχε απόλυτο δίκιο… Προορισμός μας, η ζούγκλα. Μετά από μία ώρα πορείας σε δύσκολες συνθήκες, βρισκόμαστε  μπροστά σε έναν καταρράκτη. Το θέαμα, υπέροχο. Γύρω μας καμιά δεκαριά μαϊμούδες μάς παρακολουθούν με περιέργεια από τα ψηλά δέντρα, για να διαπιστώσουν γρήγορα πόσο θορυβώδεις μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν ορμάνε μέσα στο παγωμένο νερό!...
Κάθε πρωί και μία έκπληξη: Μπαμπουίνοι διέλυσαν την κουζίνα μας… Μια καμηλοπάρδαλη τρώει τη στέγη της καλύβας μας… Ένα φίδι κρύβεται πίσω από το ντουλάπι με τα δημητριακά…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη καταιγίδα της στέπας, όπου νιώθεις να σχίζεται ο ουρανός, ενώ η φύση αλλάζει μορφή το άλλο πρωί… Ούτε το «αντίο» στο αγαπημένο μου άλογο, την Djemina.

Ζιμπάμπουε, Καταρράκτες Βικτώριας, δύο εβδομάδες: Με τρεις λέξεις: σαγηνευτική, χαοτική, υπό κατάρρευση… Εθελοντισμός με λιοντάρια, ελέφαντες, μαθήματα επιβίωσης, διδασκαλία σε σχολεία και εθελοντισμός σε ορφανοτροφεία… Μια γνωριμία με όλα τα πρόσωπα της Αφρικής…
Αν σου αρέσουν οι γάτες, τότε η αίσθηση που νιώθεις χαϊδεύοντας ένα λιοντάρι δεν περιγράφεται εύκολα: γατήσια συμπεριφορά σε… extra large μέγεθος! Απόλαυση…
Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί. Ίσως υπερβολικά φιλικοί… Οι άνδρες φλερτάρουν ασταμάτητα – ούτε το ξυρισμένο μου κεφάλι δεν τους σταματά!
Η φύση, συγκλονιστική… Και η δυνατότητα να ζεις από τόσο κοντά αυτά τα υπέροχα ζώα είναι σπάνια ευκαιρία. Στα διαλείμματα, οι οδηγοί μας μαζεύονταν παράμερα και τραγουδούσαν συνεχώς, με έναν ξεχωριστό τρόπο, κι εγώ, καθισμένη στον ήλιο, έφτιαχνα κοσμήματα από χάντρες και φλοιούς δένδρων, έτσι όπως κάνουν εδώ.
Αυτό είναι η Αφρική…

Ναμίμπια, στη μέση του πουθενά. Σε τρεις φράσεις: απέραντος ουρανός, ξηρασία, καυτή ζέστη…
Αξέχαστες στιγμές: Οι άνθρωποι των πόλεων έχουμε μάλλον μια… ρομαντική εικόνα για τα συμπαθητικά πιθηκάκια όλων των ειδών. Οι εμπειρία με τους μπαμπουίνους με... προσγείωσε ανώμαλα και θα μου μείνει αξέχαστη! Είχα καθημερινή «σχέση», στο πλαίσιο εθελοντικής εργασίας με μια ομάδα μπαμπουίνων που δεν διαφέρουν πολύ στη ζήλια και στην κακομαθημένη συμπεριφορά από μικρά παιδιά. Σε μια βόλτα μου με μερικούς νεαρούς μπαμπουίνους όλα πήγαιναν καλά, όταν, ξαφνικά, τρεις από αυτούς άρχισαν να… απαιτούν φορτικά να ανέβουν στους ώμους μου! Αποφάσισα να πάρω αγκαλιά μόνο τον ένα κι αυτό ήταν το… μοιραίο λάθος! Οι άλλοι δυο μου επιτέθηκαν με άγριες διαθέσεις, γεμάτοι θυμό και ζήλια! Ευτυχώς έτρεξαν σε βοήθειά μου οι Βουσμάνοι του Πάρκου. Ξέφυγα από τα κοφτερά δόντια των… τσαντισμένων μπαμπουίνων με ένα βαθύ τραύμα στο χέρι!
Απρόβλεπτοι, όμως, δεν είναι μόνο οι ενήλικες μπαμπουίνοι. Η φροντίδα των μικρών τους ήταν επίσης «πικρή» ιστορία! Θέλω να πω πως το να κάνεις τη «μαμά» σε μωρά μπαμπουίνων τελικά δεν είναι τόσο χαριτωμένη και τρυφερή εμπειρία, όσο είχα φανταστεί την αρχή. Ζούσα καθημερινά μεταξύ… δαγκωμάτων και απίστευτης γρίνιας! Ήθελαν να κουρνιάζουν συνεχώς στην αγκαλιά μου και, πιστέψτε με, δεν είναι και τόσο ευχάριστο να σε σφιχταγκαλιάζουν… τριχωτά μωρά στους 45 βαθμούς Κελσίου!... Για να μην αναφέρω το δυσάρεστο γεγονός ότι τα συγκεκριμένα μωρά δεν φορούσαν πάνες… Οπότε, μετά το τάισμα με το μπιμπερό, αφήνω στη φαντασία σας το τι επακολουθούσε…